सध्या ‘सैयारा’ हा सिनेमा सोशल मीडियावर, थिएटरबाहेर, लोकांच्या मनात आणि घराघरांत चर्चेचा विषय ठरला आहे. पण ही चर्चा कौतुकासाठी नाही, तर चिंता व्यक्त करण्यासाठी सुरू आहे. कारण ‘सैयारा’ पाहून प्रेक्षक अक्षरशः वेडे झाले आहेत — कोणी रडतंय, कोणी बेशुद्ध पडतंय, कोणी कपडे फाडतोय, तर कोणी फिक्शनल पात्राला देवासारखी पूजा घालतोय.

या सगळ्या प्रकारांकडे फक्त ‘प्रेक्षकांचा प्रेमळ प्रतिसाद’ म्हणून पाहणं धोकादायक आहे. हे केवळ सिनेमा नव्हे, तर भावनिक अंधश्रद्धेचं चित्र बनत चाललं आहे.

सिनेमा की समांत्रिक धर्म?

सिनेमाचा हेतू हा प्रेक्षकांचं मनोरंजन करणं, त्यांच्या भावना चाळवणं, आणि विचारप्रवृत्त करणं असतो. पण जेव्हा एक काल्पनिक पात्र प्रेक्षकांच्या जीवनात इतकं घुसतं की ते वास्तव विसरतात, तेव्हा सिनेमा एक माध्यम न राहता एक समांत्रिक धर्म होत जातो.

‘सैयारा’मध्ये नायकाच्या मृत्यूच्या दृश्यावर काही प्रेक्षकांनी इतकं भावनिक होऊन अश्रू ढाळले की थिएटरमधील कर्मचारी गोंधळून गेले. काही जणांनी तर स्वतःला इजा करून घेतली.

सोशल मीडियाचा भडकावा

हे वेडेपण इतकं वाढलं आहे की प्रत्येक थिएटरबाहेरचे व्हिडीओ सोशल मीडियावर व्हायरल होत आहेत. टिकटॉक, इंस्टाग्राम, यूट्यूब या सगळ्या प्लॅटफॉर्म्सवर लोक रडतानाचे, बेशुद्ध पडतानाचे व्हिडीओ टाकून लाईक्स आणि शेअर्स मिळवतात.

खरं तर, हे काही नैसर्गिक भावनिक प्रतिक्रिया नाहीत — ही एकप्रकारची स्पर्धा आहे, जिथे ‘कोण जास्त वेडं होतो’ यावर लोकप्रियता ठरते.

भावनिक छळ की कलात्मक सर्जन?

‘सैयारा’सारख्या सिनेमांमध्ये भावनिक प्रसंग, मेलोड्रामा आणि पार्श्वसंगीत वापरून प्रेक्षकांच्या भावना व्यापण्याचा प्रयत्न केला जातो. यात काहीच चुकीचं नाही, पण जेव्हा ही भावना इतकी तीव्र होते की ती सामान्य विचारशक्ती हरवते, तेव्हा त्याला भावनिक छळ म्हणावं लागेल.

कला ही विचार करायला लावते, नुसती डोळे भरून रडायला लावत नाही.

साक्षर समाज, पण विचारशून्य?

आपण शिक्षित, सुजाण आणि माहितीच्या युगात जगतो, असं मानलं जातं. पण ‘सैयारा’वरील प्रतिक्रिया पाहता, समाज अजूनही भावनिक गुलामगिरीत अडकलेला दिसतो. सिनेमाला फक्त सच्च्या भावना नव्हे, तर शहाणपणाने स्वीकारण्याची गरज आहे.

पडद्यावरची गोष्ट की आयुष्याचं सत्य?

‘सैयारा’मधील पात्र काल्पनिक आहे. त्याचं दुःख, त्याचा संघर्ष सर्जकाने लिहिलेला आहे — तो तुमचं वास्तव नाही. तो तुमचं दुःखही नाही. पण जेव्हा प्रेक्षक स्वतःला त्या पात्राशी इतकं जोडतात की ते त्यांच्या आयुष्याला प्रभावीत करतं, तेव्हा ते धोकादायक होतं.

निष्कर्ष: सिनेमावर प्रेम करा, पण शहाणपणात

‘सैयारा’ एक चांगला सिनेमा असू शकतो, त्याची कथा स्पर्शून जाऊ शकते, पण प्रेक्षकांनी स्वतःचा विवेक हरवू नये. सिनेमा हा वास्तवाचा भाग नाही — तो एका कल्पनारंजनाचं माध्यम आहे. त्याचं कौतुक करा, भावनाही द्या, पण स्वतःला हरवू नका.

कलेवर प्रेम हे आवश्यक आहे, पण कलेसाठी वेडे होणं — ही गोष्ट विचार करायला लावणारी आहे.

आपण खरंच सिनेमावेडे झालो आहोत की भावनिक गुलाम? हा प्रश्न प्रत्येकानं स्वतःला विचारायला हवा.