पिंपरी – चिंचवड – समाजात महिलांना समान अधिकार देण्याच्या चर्चा सुरू असतानाच, बोऱ्हाडेवाडी परिसरातून हुंडाबळीची धक्कादायक घटना समोर आली आहे. २६ वर्षीय किरण दामोदर हिने ५ लाख रुपये आणि दुचाकीच्या मागणीला कंटाळून गळफास लावून आत्महत्या केल्याची घटना उघडकीस आली आहे. दीड वर्षाच्या चिमुकल्या मुलाची आई असलेली किरण, पती आणि सासरच्या छळामुळे शेवटी मृत्यूला कवटाळली.

किरणला कशामुळे जगता आलं नाही?

किरणच्या आत्महत्येमागे केवळ कौटुंबिक मतभेद नसून, सुस्पष्टपणे आर्थिक लोभाचा आणि हुंड्याच्या हव्यासाचा विखार आहे. तक्रारीनुसार, किरणच्या पतीसह सासरचे सदस्य ५ लाख रुपयांची मागणी व दुचाकी देण्याचा दबाव तिच्यावर टाकत होते. ही मागणी पूर्ण झाली नाही म्हणून तिला वारंवार मानसिक व शारीरिक त्रास दिला गेला. तिचा पती दारू पिऊन तिला मारहाण करत असे, आणि सासरचे लोक देखील सतत अपमानास्पद वागणूक देत होते.

एक आईचं दुःखद आयुष्य – आणि अचानक संपलेला प्रवास

किरण ही केवळ एक पत्नी नव्हती – ती दीड वर्षाच्या मुलाची आई होती. त्या चिमुकल्याच्या आयुष्यातून आज त्याची आई निघून गेली आहे. एका आईला इतकं खचवणं, की तिला जीवन संपवावं वाटावं – हे केवळ वैयक्तिक अपयश नाही, तर सामाजिक अध:पतनाचं भयावह उदाहरण आहे.

पोलिसांनी घेतली दखल – एकाला अटक

किरणच्या आत्महत्येनंतर तिच्या माहेरच्यांनी वाकड पोलीस ठाण्यात तक्रार दाखल केली. त्यानुसार, पोलिसांनी तिच्या पतीला अटक केली असून, इतर आरोपींचा शोध सुरू आहे. हुंडा प्रतिबंधक कायदा, आत्महत्येस प्रवृत्त करणे, आणि कौटुंबिक हिंसाचार या गंभीर कलमांतर्गत गुन्हा दाखल करण्यात आला आहे.

हुंडाबळी थांबणार तरी कधी?

हे प्रकरण केवळ किरणपुरतं मर्यादित नाही. दरवर्षी देशभरात हजारो स्त्रिया हुंड्याच्या लालसेमुळे बळी पडतात. शिक्षण, जागृती, कायदे असूनही, या प्रकारांना आळा बसत नाही. हुंडा घेणाऱ्यांवर कठोर शिक्षा आणि समाजात मानसिक बदल होईपर्यंत अशा घटना थांबणार नाहीत, हे वास्तव अधिकाधिक स्पष्ट होत आहे.

कायद्याची अंमलबजावणी आणि सामाजिक जबाबदारी

हुंडा प्रतिबंधक कायदा १९६१ नुसार, हुंड्याची मागणी करणे किंवा त्यासाठी छळ करणे हे गुन्हा आहे. तरीही, अनेक महिला योग्य वेळी तक्रार करत नाहीत किंवा त्यांची तक्रार गंभीरतेने घेतली जात नाही. पोलीस, न्यायालय आणि समाज यांनी सामूहिकपणे पुढे येत हुंडा घेणाऱ्यांविरुद्ध शून्य सहनशीलता बाळगणं गरजेचं आहे.

पीडित महिलांसाठी मदतीची गरज

किरणसारख्या महिलांना जर वेळीच समुपदेशन, सुरक्षित निवारा, आणि सामाजिक आधार मिळाला असता, तर कदाचित आज तिचं प्राणपण टळू शकलं असतं. समाजाने अशा महिलांना ‘दोषी’ म्हणून नव्हे, तर ‘बळी’ म्हणून पाहणं गरजेचं आहे.

निष्कर्ष

किरण दामोदरचं आयुष्य ५ लाख रुपयांच्या हव्यासासाठी संपलं – ही बाब प्रत्येक सुजाण नागरिकाच्या मनाला हादरवणारी आहे. आता केवळ दोषींना शिक्षा देणं नव्हे, तर समाजानेच ठरवलं पाहिजे – हुंडा घेणं म्हणजे गुन्हा, आणि त्याला समर्थन देणं म्हणजे सहगुन्हेगारी.